Van Onvoorwaardelijke Liefde naar Onvoorwaardelijke Bezieling

Alleen toebedeeld aan moeders en heiligen is onvoorwaardelijke liefde het ultieme “er zijn” voor een ander. Nastrevenswaardig. In liefde kan je delen en groeien. En wanneer iemand je onvoorwaardelijk lief heeft voel je je gezien en gekoesterd.

Onvoorwaardelijkheid voelt erg natuurlijk voor mij. Als een ruimte die mij eigen is en waarin ik anderen verwelkom. Al een tijdje zag ik, in die ruimte van onvoorwaardelijke liefde, een kiertje in de vloer ontstaan.

Voorzichtig aftastend ben ik dat kiertje gaan onderzoeken. Komt er nou licht of duisternis door naar binnen? Wat zou er achter dat schijnsel kunnen zitten? Ligt er werkelijk nog iets onder dat wat ik als mijn fundament beschouw?

Voorzichtig aftasten bleek niet voldoende. En zo brak op een mooie avond het fundament open. En stortte ik in de nog onbekende leegte daar onder.

Badend in iets wat het beste beschreven wordt als een zwart gat. Op zoek naar houvast en herkenning. Ja, ik was in die ruimte waar ik wilde zijn, maar wat nu?

Boven mij een kiertje licht (of was dat nu de duisternis?) waardoorheen de ruimte van onvoorwaardelijke liefde schijnt. Ze schijnt me leeg en licht toe, zo op zichzelf. Een vluchtige wolkenflard.

Vervreemding en verwarring. Die ruimte die altijd zo waardevol was wordt kleiner in de verte. Haar intrinsieke waarde verloren, haar werk gedaan. Ik voel me verdrietig en eenzaam. Was dat het dan?

De nog lege ruimte waarin ik me nu bevind voelt groots, eindeloos. Heel bekend, maar nog onontdekt. Langzaam ontwaar ik een gonzende kracht die de hele ruimte vult. Herkenning, dit was inderdaad waar ik naar zocht.

Mijn voeten beginnen weer houvast te voelen. Anders dan eerder. Het is een houvast op iets wat continu verandert en in beweging is. Het is een houvast wat bestaat uit het op ieder moment aanwezig zijn bij wat me raakt. Uit het toelaten, me laten raken.

Een nieuw fundament, voorbij onvoorwaardelijke liefde. Een levend fundament, veranderlijk en onzeker. Een fundament in menselijkheid en bezieling. In het omarmen van de volheid van dit leven.

De onvoorwaardelijke liefde blijft in zicht. Maar liefde als schattige roze wolk verliest haar stem. Ze valt van haar troon en wordt gedragen door iets groter dan zij.

Ze staat weer voor me. Nu naakt, puur en rauw. Met een verblindende helderheid, een lach die door je ziel snijdt.

Van mij vraagt ze hetzelfde. Bezieling, onvoorwaardelijk. Elkaar in volheid ontmoeten. Naakt, puur en rauw. Volledig open en kwetsbaar. Van mens tot mens en van ziel tot ziel.

Het mogen ervaren van onvoorwaardelijke liefde is een geschenk. Voor jezelf en de mensen om je heen. Wanneer je ook die ruimte voelt, en op de vloer dat kiertje ziet en denkt “hier ligt nog iets achter”. Heb dan vertrouwen, verken voorzichtig, of duik diep.

Weet dat onder de stroom van onvoorwaardelijke liefde (een stroom die één kant op gaat) een draaikolk van onvoorwaardelijke bezieling woedt. In die draaikolk wordt de stroom gedeeld. Kan verbinding en uitwisseling ontstaan.

Tast voorzichtig af met je tenen, neem een aanloop en spring. Je bent welkom, het is mooi hier.

En daarmee is dit ook meteen een uitnodiging voor mezelf.